در حدیث داوودی علیه السلام آمده که گفت : الهی امرتنی ان اطهر بدنی بالماء فبما اطهر قلبی ؟ قال تعالی : بالهموم و الاحزان .
یعنی : خدایا مرا امر کردی که بدنم را با آب شستشو دهم پس به چه چیزی قلبم را شستشو دهم ؟خداوند فرمود :با همّ و حزن ها .
در بیان بحث حزن به نوع دیگری از آن اشاره میکنیم ، که اینها از قسم مذکور که ابتدا مطلوب حق باشند و نشانه محبت و ایمان بالا باشند، نیستند ؛
ولی در جهت سازندگی و تکمیل نفس قدسیه انسان ، بکار میآیند .مثل اینگونه روایات :
قال علی علیه السلام ان العبد اذا کثرت ذنوبه ولم یجد ما یکفرها به لبتلاه الله عزوجل باالحزن فی الدنیا .
ترجمه : آن زمانیکه گناهان بنده آنقدر زیاد شود که دیگر وسیله ای برای پاک نمودن آنها پیدا نمیکند ؛ خداوند برای آمرزش گناهانش ، او را به حزن و غم واندوه در دنیا ، مبتلا میگرداند .
یا در حدیث دیگر آمده که فرمود : ساعات الهموم کفارة الذنوب ، زمانهای غمگینی و دل گرفتگی ، کفاره گناهان است .